Order of Malta

Direct na haar oprichting sticht de Orde in Nederland een zogenaamd ‘vrijbed’ in het St. Antonius Gasthuis in Utrecht ten behoeve van onvermogende zieken. De verpleegkosten zijn voor rekening van de Orde. Later zullen nog meer van deze vrijbedden, ook in andere ziekenhuizen, volgen. Speciaal voor het oprichten van een ziekenhuis voor onvermogenden wordt het Malta Fonds opgericht, maar een ziekenhuis blijkt te ambitieus. Bestuurd door vrouwen en dochters van Ordeleden krijgt het fonds over het gehele land vertakkingen, maar de fondsenwerving verloopt niet erg voorspoedig. Toch is het fonds decennialang actief, maar wordt in 1992, als blijkt dat er van het ideaal van de vrijbedden geen sprake meer is, opgeheven.  Samen met het eveneens lang bestaande Charitatief Fonds zal het vanaf 1993 verdergaan als Charitatief Maltafonds dat incidenteel nog steeds bijspringt bij noden in binnen- en buitenland.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog biedt de Orde in Nederland hulp door onder andere het beschikbaar stellen van ambulances, logistieke diensten zoals het ophalen van gewonden en transport van hulpgoederen naar vluchtelingen. En natuurlijk door talrijke hulpacties samen met het Nederlandse Rode Kruis.

In 1919 vraagt de aartsbisschop van Wenen om hulp voor de (honger)lijdende katholieke bevolking aldaar. Het gemeentebestuur zou de katholieken achterstellen bij de verdeling van de hulpgoederen en het Rode Kruis zou kinderen bij protestantse en niet-gelovige families plaatsen. Die zouden daardoor zeker worden losgeweekt van hun katholieke omgeving. Koren op de molen van de Orde in Nederland. Met de bisschop van Den Bosch als voorzitter en tal van Ordeleden als lid zamelt het Maltezer Comité tot Hulpverlening aan Wenen voedsel, kleding en geld in. De eerste zending naar Wenen vertrekt december 1919. In 1920 volgen nog enkele voedseltransporten, nu ook naar Boedapest. Verder wil men vanuit Wenen kinderen naar Nederland halen om hen bij Maltezer families aan te laten sterken.

Tijdens het interbellum gaan er stemmen op voor een eigen opleiding en verdere uitbouw van een organisatie van verplegend personeel, maar dat komt niet van de grond. Deels door tegenwerking van de bisschoppen, maar ook door het ontbreken van financiële steun door overheid en kerk.

Ondanks financiële moeilijkheden en belemmeringen binnen eigen gelederen organiseert de Orde in Nederland kort na de Tweede Wereldoorlog nog enkele hulpacties. Men haalt  kinderen op uit Oostenrijk en Duitsland om bij Nederlandse Maltezer gezinnen aan te sterken. Hun vervoer en dat van voedselpakketten gaat in samenwerking met Belgische, Westfaalse en Oostenrijkste associaties, maar ook met het Rode Kruis. Tijdens de watersnoodramp in 1953 draagt de Orde haar steentje bij, ook vanuit Rome en internationaal. Als in 1956 de Hongaarse opstand uitbreekt kan ook de Orde in Nederland financieel en materieel hulp bieden. En in Lourdes koopt het kapittel een vrijbed, een zogenaamd Cité de Secours.

Begin jaren tachtig veranderen hulpacties in een ander soort goede werken ofwel activiteiten, te beginnen met de bedevaart naar Lourdes. Later volgen de kampen voor gehandicapte jongeren, zowel nationaal als internationaal en in 1991 opent het Johannes Hospitium in Vleuten zijn deuren en heeft de Orde net als de Johanniter Orde  een zetel in het bestuur. In Amsterdam is de Orde via de inzet van vrijwilligers betrokken bij de Kruispost.